Zdjęcie jest nośnikiem informacji i mimo, że przedstawia sfotografowany obiekt, to istnieje samodzielnie jako nowa jakość. Ważne dla mnie jest to, żeby zdawać sobie sprawę, że kiedy patrzę na jakąś fotografię, np. reprodukowany w albumie obraz, to nie patrzę na ten obraz. Spoglądam na zupełnie nowy twór, w którym wszystko jest inne od oryginału. Od warunków w jakich zdjęcie zostało zrobione, światła z jego temperaturą, parametrów aparatu, przez sposób w jaki zostało wydrukowane, rodzaj papieru, aż do zmiany skali reprodukowanej pracy. Interesująca dla mnie jest ta przemiana, wraz z jej aspektami mechanicznymi, błędami i różnicami. W przypadku reprodukcji jest to szczególnie zauważalne ponieważ często, kiedy przeglądam np. internet w poszukiwaniu konkretnej pracy, zastanawiam się, która z możliwych wersji najwierniej odwzorowuje oryginalne dzieło. Często jest po kilka kopi jednej reprodukcji, cieplejsza, chłodniejsza, o różnym kontraście , nasyceniu, ostrości czy kadrowaniu. Jest to dla mnie rodzaj gry obrazkowej, w której ciężko stwierdzić co jest bliższe rzeczywistości. Wszystkie te wartości stojące pomiędzy rzeczywistym przedmiotem, a zdjęciem tego przedmiotu stanowią problem, który mnie interesuje. Granica pomiędzy wyobrażeniem rzeczy, od rzeczy samej w sobie. Zjawisko kultury obrazu, „obrazkowości” świata, które nie odsyła nas do żadnego innego bytu poza samym sobą. Przemiany, której często nie jesteśmy świadomi i na którą nie zwracamy uwagi.