Biosfera

Nasza utopijna wiara w to, że czerpiąc z natury ponad miarę, stajemy się coraz potężniejsi,  zmienia się w naszych na naszych oczach w koszmarną dystopię.  Ocieplenie klimatu zauważamy już nie na przestrzeni dziesiątek lat, ale każdego roku: bijemy rekordy temperatur, susz i pożarów,które zwiastują coraz wyraźniej zbliżającą się apokalipsę.

Wielki świat okazał się dla nas zbyt mały, już nas nie mieści, już nie może nas znieść. Truje nas smog, trawią pożary, dziesiątkuje zaraza, której siłą okazało się to, co zawsze uważaliśmy za swoją siłę – globalizacja, nieograniczona mobilność, idea kosmopolityzmu.Samolubny gen zmutował w nas  gen samozagłady.

Rzeźba Biosfera  jest moim wyobrażeniem chronionego pieczołowicie świata, świata zamkniętego w szklanym słoju. Cenny i kruchy skarb jest w rękach dzieci.  One dostaną po nas w spadku zdewastowaną ziemię, a my zrzucimy na nich całą odpowiedzialność za ratowanie naszej planety i przetrwanie ludzkiego gatunku. Naukowcy dają nam trzydzieści lat. Przed takim wyzwaniem nie stało jeszcze żadne pokolenie.